Oto moja historia

Przez pierwsze lata byłem spokojnym i uległym kucykiem, który posłusznie wykonywał plan.. Urodziłem się w szkółce jeździeckiej i od początku wiedziałem, jak będzie wyglądać moje życie. Codziennie pokornie woziłem na grzbiecie milusińskich, a po ciężkim dniu pracy zasypiałem w stajni. Ale jednej rzeczy nie mogłem przewidzieć. Pewnego dnia dzieci wydłubały mi oko. Rano opuściłem stajnię z okiem, wieczorem wróciłem z zakrwawionym oczodołem. Nie będę Wam opowiadać o szczegółach.

Po tym zdarzeniu skończyła się era Józia-ulubieńca. Bez oka byłem brzydki i wyraźnie odstawałem od innych kucyków. Dzieci się mnie bały, a ja bałem się ich. Szkółka uznała, że jestem zwykłym darmozjadem. Dla takich koni jak ja kierunek jest jeden – rzeź.

Na szczęście spotkałem na swojej drodze ludzi ze Zwierzęcej Polany i dziś mieszkam w azylu. Nadal jestem spokojny i miły. Tylko kiedy widzę dzieci, staję się trochę nerwowy.