Oto moja historia

Żyję, bo nie wiedziałam, że koń z takim urazem jak mój, nie powinien żyć. Żyję, bo bardzo chcę żyć.

Mam otwarte złamanie stawu pęcinowego. Weterynarze spodziewali się, że będą mnie musieli wysłać na wiecznie zielone pastwiska. Tymczasem, dzięki podkuciu ortopedycznemu i opatrunkom stawu, nadal biegam. Powinno mi to sprawiać ogromny ból, ale – „co mówią a nie jest, nie pisze się w rejestr😊”. Jestem mocna, zdeterminowana, że mam niezłomny charakter.

Kiedy wprowadziłam się do Zwierzęcej Polany, nie przepadałam za ludźmi. Czasami szczypałam ich zębami. Nie dlatego, że jestem wredna. Po prostu im nie ufałam. Teraz łaknę kontaktu: drapania za uchem, głaskania po głowie, czochrania grzywy. To i czas spędzony z moimi przyjaciółmi – Justyną, Izą i Siwym – sprawiają, że moje dni, mimo kontuzji, są całkiem znośne.