Jesteśmy dwa zupełnie nowe polanowe psy! Bo wiecie, czasem jest tak, że pies ma dom, a potem nagle go nie ma. Dlaczego? Nie wiemy. Ale my już wiemy, że czasem jest tak, że człowiek takiego psa bierze i wyrzuca, bo… bo tak. I wtedy pies już nie ma domu.
Albo może też być inaczej, że ten dom niby jest, ale jakby go nie było. Nikt się o psa nie troszczy, nikt go nie karmi, przeganiają z miejsca na miejsce i nikt nawet nie chce drapnąć za uszkiem albo miźnąć po brzusiu. A jak tak nikt nie drapnie i nie miźnie, to okropnie smutno jest.
Dobrze, że są ciocie z Polany. Bo one powiedziały nam – my Wam znajdziemy Dom. Taki prawdziwy, z prawdziwym Człowiekiem, który będzie miziać i nigdy, przenigdy, nie weźmie i nie wyrzuci.
Tylko dopóki ten dom się nie znajdzie, to na nasze utrzymanie płacić muszą ciocie. Powiedziały nam, że Polana ma przyjaciół i ci przyjaciele pomogą. Pomogą nam dalej żyć i pomogą nam znaleźć dom i już nie będziemy sami i nie musimy się więcej bać.
Zbieramy na nasze życie. To teraz, w Polanie, i to kiedyś, z Człowiekiem.
To co, pomożecie?
