Odeszła miłość. Pofrunęła, bo nadszedł jej czas…

Czułość okazywał niewielu, ale miłością do siebie zarażał wszystkich, którzy mieli szczęście go poznać.
Jest, bo nie przejdzie mi przez gardło powiedzieć, że był – wyjątkowy. Byliśmy jego ostatnią drogą, walką o lepsze jutro i choć późno to to lepsze, najlepsze jutro nadeszło.

47 dni temu, objawiło się w postaci Moniki i Janka. Tule ich teraz mocno do serca i jestem wdzięczna. Wdzięczna za tą szansę, za bezwzględne zrozumienie dla tego kim jest Nanuk, dostrzeżenie jego niezwykłego Ja, jego czasem pokracznej miłości, jego przebojowości i czasami uroczemu łobuzerstwu. Wdzięczna jestem, że otoczyli go opieką do samego końca, że przeprawili go na drugą stronę z godnością na jaką zasłużył.
Mam jednak niezgodę, że spotkaliśmy się za późno, ale być może Nanuk czasu nie liczył.
Do diabła Nanuk z tymi ludźmi którzy zniszczyli Ci życie.
Kocham Cię Psisynu, ja, Monika, Janek i wiele innych osób, które zaraziłeś miłością. Wszyscy szalenie za Tobą dziś płaczemy na tym łez padole. Obiecaj, że sforsujesz drzwi do kuchni w psim niebie, o ile takie istnieje.
Pamięci Nanuka ❤️

PS. Walczyliśmy do końca. Po tej walce zostały już tylko rachunki do opłacenia.