Oto moja historia

Mieszkam w azylu od niedawna, ale już zdążyłam się zorientować, że niezła ze mnie szczęściara. W przeciwieństwie do reszty koni miałam wygodne życie u boku kochającej opiekunki. Kiedy się postarzałam, moja pani nie mogła się mną zająć – potrzebuję dużo kosztownych leków, na które ją nie stać. Czasem tak bywa.

Oddała mnie do Zwierzęcej Polany, bo wiedziała, że będę mieć tu spokojną starość. Odwiedza mnie i płaci za mój pobyt, a tutejsi opiekunowie podają mi leki. Często zagląda do mnie weterynarz.

Jestem łagodna, grzeczna i spokojna – pewnie dlatego zaprzyjaźnił się ze mną nieśmiały Apsik.